Kerstkater

Behept als ik ben met streng gereformeerde ouders waarbij mijn vader ook nog eens geheelonthouder is, is het fenomeen kerstkater mij op zich tamelijk vreemd. Verder dan een consumptie of drie tijdens het onvermijdelijke gourmetten gaat het bij ons in de familie namelijk niet. Vanmorgen toch een wat vieze smaak in mijn mond gekregen, weliswaar niet bij het opstaan, maar wel bij het lezen van het nieuws dat Geert Wilders de koninklijke kerstschoen had gepast en aangetrokken. Het voelt niet goed om met die man eens te zijn. Niet dat hare majesteit nu uitsluitend onzin had verkondigd, al zijn platitudes wat onvermijdelijk in dit type toespraken. Alleen worden oorzaak en gevolg omgekeerd. Niet Wilders en zijn rancuneuze aanhang die meer door angst dan door ervaring met het multiculturele drama worden gedreven zijn de bron van de polarisatie. Wel het regenteske pappen en nathouden. De immer weerkerende impliciete aanname dat de waarden van de hogere middenklasse (en hogere sociale strata) automatisch aanwezig zullen zijn bij nieuwkomers in de samenleving. En de daaruit voortvloeiende weigering om de werkelijkheid die anders is bestuurlijk onder ogen te zien. De giftige mix van een bestuurlijke elite die niet van haar koers af te brengen lijkt te zijn (denk bijvoorbeeld aan de Europese grondwet), bepaalde problematische minderheden en de meer volkse volksdelen die lekker kunnen tieren op Geenstijl.nl.

Amusant is het wel om te zien dat dit de tweede faux pas in korte tijd is van het koningshuis. Eerst riep Maximá al dat zij nog geen echte Nederlanders had ontmoet, daarmee suggererend dat die niet zouden bestaan in plaats van de meer voor de hand liggende conclusie te trekken dat ze misschien wat weinig onder het volk kwam. En nu dit. Traditioneel ontleent het Oranjehuis zijn legitimiteit vooral aan het gepeupel, er loopt een rechtere lijn van de onthoofding van Van Oldebarneveldt en het lynchen van de gebroeders De Witt naar de huldiging op 18 november 1918 van Wilhelmina en Juliana op het Malieveld in het kader van de contrarevolutie tegen Troelstra's vergissing dan die van de bloedverwantschap tussen Willem de Zwijger en Juliana van Amsberg.

Republikeinen zijn in Nederland altijd leden van de elite geweest, van de Patriotten tot het hedendaagse Republikeins Genootschap onder voorzitterschap van Pierre Vinken. Als de Oranjes het volk van zich vervreemden, dan is de kans dat we uit onze, door het Congres van Wenen, opgedrongen historische abberatie van een republiek die monarchie werd, kunnen ontsnappen.